Anoniem bloggen

Er zijn inmiddels wat discussies gevoerd. Voornamelijk aan de eettafel met mijn ouders. Zelfs toen de vrienden van mijn ouders er waren. Ik gaf mijn antwoord maar niemand was het eens met mijn antwoord. Onderwerp, als je schrijft moet je ook gelezen willen worden.

‘Waarom zeg je niet wie je bent?’,
‘Omdat ik dat niet nodig acht’ reageerde ik
‘Maar je wilt toch gelezen worden?’
‘Ja natuurlijk, maar daarom hoeft mijn naam er niet bij’
‘Niet waar, dat hoort er bij’. ‘Je staat toch achter wat je schrijft?’
‘Absoluut, maar de inhoud hoeft niet gekoppeld te worden aan mijn naam’
‘Dat vind ik heel raar’
‘Ok’

Hoe vaak hoor je niet dat je moet oppassen wat je op het internet plaatst. Eenmaal erop, niet meer eraf. Ik facebook uiteraard. Ben gestopt met twitteren. Zag niet de meerwaarde van mijn mening tweeten tijdens een potje Pauw en Witteman. Samen met mij reageren er nog 683 mensen op een mening van een gast bij Jeroen en Paul aan tafel. Ik ben dan niet uniek. Laat staan dat het daadwerkelijk door iemand wordt gelezen.

‘Ik kan ook wel een fictieve naam aan mijn blog koppelen’
‘Een idee, dan weten andere in ieder geval wie het schrijft’
‘Maar de naam klopt dan niet, kan ik het eigenlijk net zo goed niet doen’
‘Maar opa en oma lezen het ook’, zei mijn moeder heel opgewekt
‘Dat was dus niet de bedoeling mam’
‘HOEZO NIET?’, wederom heel opgewekt
‘Als ik een keer een mening ga geven over iets of iemand dat niet heel netjes is of schunnige taal bevat, dan heb ik liever niet dat zij dat lezen’
‘Ja, ze waren een beetje geschokt over je blog één inspirator graag, ze snapte het niet helemaal’
‘Dat bedoel ik dus..’

Natuurlijk heel erg lief van mijn moeder. Laat aan haar ouders zien wat hun kleinkind schrijft. Maar mijn lieve opa en oma moet dit helemaal niet willen lezen. Zij willen postkaarten van mij lezen. Één keer per jaar een kerstkaart. Geen blogposts over dat ik niet religieus ben laat staan of ik een borsten- of billenman ben. Daarom blog ik dus anoniem.

De zaak verandert wanneer ik bijvoorbeeld een blog werkgerelateerd start. Dat mensen op mijn pagina adviezen kunnen inwinnen over een dergelijk onderwerp. Daar verdien ik dan mijn brood mee. Maar kliekjes is voor de fun. Af en toe een levenservaring delen, af en toe wat non informatie plaatsen.

‘Maar je schrijft best leuk’ zegt Cees
‘Dankje’, is toch lekker een compliment.
‘Dan moet je toch gelezen worden!’ zegt mijn moeder vervolgens
‘Ja graag zelfs’, zei ik. ‘Maar mensen komen ook mijn blog zonder mijn naam te weten’
‘Maar ik wil niet dat wanneer mensen mij Googlen ze op mijn blog komen’
‘Je hebt het wel aan ons verteld, ook aan je vrienden?’
‘Ik vertelde het aan jullie omdat ik zo enthousiast was’.  ‘Sommige vrienden lezen het ook, zorgvuldig uitgekozen’

Bottom line

Het is niet nodig alles wat je doet te koppelen aan je eigen persoon. In een wereld waar iedereen alles over elkaar is het lekker om iets te doen in de anonimiteit. Zorgeloos iets kunnen zeggen of schrijven. Zie het als een blinde auditie. Je wordt niet beoordeeld om een dikke vette bril, een slecht uiterlijk, verkeerd gekozen kleding of een verkeerde impressie. Dit laatste kan is meestal je eerste indruk. In mijn geval meer hoe mensen over mij denken. Zie wederom imagoprobleem.

Ik kan nu serieus zijn, uit de band klappen, een gevoelige noot kraken of een dijen kletser van verhaal de wereld in schoppen. De mensen die heel dichtbij mij staan die lezen het toch wel. Die zijn voor mij ook het belangrijkst. Die heb ik dus mij blogadres verteld, gewhat’s apped of ter plekke laten zien.

Het is zeker ook leuk dat al mijn kennissen, verre vrienden, oude vrienden of iemand die mijn naam heeft onthouden omdat ik hem of haar de dag ervoor in de kroeg heb ontmoet dit lezen, maar die moeten hier toevalligerwijs terecht komen. Net zoals de rest die op kliekjes komen.

Hé, hé jij daar. Bedankt voor het lezen. Vind ik namelijk oprecht heel leuk! Een reactie, jouw mening, mag zeker ook anomiem(!), vind ik ook heel leuk.